Dilekleriniz Olmadığında

Dilediğim her şeyin gerçekleşmeyebileceği gerçeğini kabul ettiğimde yaşayamadığım aşklar, yakalayamadığım fırsatlar, olduramadığım durumlar için ağlamaktansa “peki, bir sonraki adım nedir” demeye başladım. Bu asla, hiçbir şey için üzülmeyeceğim demek değil.

Kendime hiç yapmadığım kadar üzülme izni veriyorum. İçimi, aklımı, kalbimi hiç olmadığı kadar deşiyorum…Ben nerede hata yaptım ya da bu işte neden bir şeyler yanlış gitti diye anlamaya çalışırken. Kendime yükleniyorum bazen, evet. Ama insan olduğumu unutmadan. Hiçbir duygumu görmezden gelmeden. Hepsini her zaman o kadar sevmesem de :) her duygumu kabul ederek.

Bu bana ne mi kazandırıyor. O sırada yaşadığım şeyin geçeceğini biliyorum. Geçecek ve benim dileğimin başka bir olur şekli varsa hayat bana onu bir şekilde gösterecek; yoksa da neden olmadığını net bir şekilde gösterecek. “İyi ki olmamış” dedirtecek, “bunu, şu insanı v.s. kaybetmektense bu dileğimin olmamasını tercih ederim” dedirtecek. Biliyorum ki bir dileğim olmadığında yaşadığım hayal kırıklığını kabul ederek ayağa çok daha çabuk kalkacağım.

Ben sürekli ama sürekli pozitif, sınırsız neşe dolu, her koşulda sevgi kelebeği olma durumuna inanmıyorum. Bu mertebeye erişirsem zaten Nirvana’ya ulaşacağım, biliyorum :) Ama kızgınlığımı ve kırgınlıklarımı artık uzatmamam gerektiğini, depresif bir moda girdiğimde kendime en fazla 2 gün tanımam gerektiğini ve sonra silkelenip, kendime gelip kaldığım yerden hatta bir adım ilerisinden devam etmem gerektiğini biliyorum. Yaşıyorum, deneyimliyorum. Ben böyle kendimi daha güçlü hissediyorum. Herkesin kendini güçlü hissettiği bir yol mutlaka vardır. Ben de böyle içimdeki gücü hissedebiliyorum. Yaşadığım hüznü kabullenip, hayatımın daimi bir gerçeği olmasına izin vermeden, yaşamam gerekeni yaşadıktan sonra sessizce kendisinden uzaklaşarak…

Bir şeylerin içimde tuttuğum kadar büyüyeceğini, hiç olmayacak yerlerde, hiç olmayacak insanlara karşı patlak vereceğini ve beni bir sonraki adımı atmaktan alıkoyacağını biliyorum artık. Konuyla ilgili konuşmam gereken insanlar mı var, konuşuyorum. Kendi içimde halletmem gereken bir şeyler mi var, kendi yöntemlerimle bunu yapıyorum. Başka bir insanın kazığı mı söz konusu, onun da insan olduğu gerçeğini kabul etmeye çalışıyorum. Hazmetmeye çalışıyorum; olayları, insanları, olduramadıklarımı…insan olduğum ve gücümün bir yere kadar yeteceği gerçeğini göz önünde bulundurarak.

Dileklerimiz olmadığında herkesin verdiği tepkiler başka başka olacaktır, muhakkak. Ama bence yapılacak en büyük yanlış, hiç üzülmemiş, hiç hayal kırıklığına uğramamış, hiç yenilmiş hissetmemiş gibi yapmaktır. En çok da kendimize karşı.

Kendinize dürüst olun; ve o dileğinizin gerçekleşeceği varsa hala hayatınızda bir yerlerde gerçekleşmek üzere sizi beklediğini, sadece şeklinin değiştiğini unutmayın.

Sevgiyle...